Afgelopen dinsdag heb ik weer bloed gedoneerd. Dacht
eerst even dat ik de keuring vooraf niet zou doorkomen. Ben nogal vermoeid de
laatste tijd en verwachtte eigenlijk dat mijn Hb te laag zou zijn. Maar deze
was mooi boven de 7.5 die donerende vrouwen moeten hebben (7.9) en de bloeddruk
was ook weer in orde (123/89). Dus op naar de stoel.
Deze keer meteen voor prikken in de rechterarm gekozen
aangezien ze vorige keer links geen ader konden vinden. Dit ook verteld aan de
prikster, die even naar mijn arm keek en voelde en meteen zei: Ik roep zo een
collega voor u, die heeft nu nog even pauze, maar is over een minuut of 2 weer
terug’. Ofwel, er werd weer een ZEP’er bijgehaald (een Zeer Ervaren Prikker).
Die had binnen no-time een ader gevonden en voor ik het wist zat de naald erin.
En dan maar weer wachten en kijken hoe snel het zakje zich vult.
Dat vullen ging deze keer aardig snel, waar ik me over
verbaasde. Vorige keer een minuutje of 12, nu binnen 7 minuten. Een persoonlijk
record!
Maar ook een persoonlijk record in misselijk worden en
vlekken zien. Waar ik het de vorige keer keurig had toen ik al weer weg was, was
het nu binnen een minuut zover. Dus een
prikster aangesproken en HOPPA…..stoel naar achter, benen in de lucht!
Dit leverde nog een lachbui op, want ik moest meteen
denken toen ik naar een opgieting in een sauna ging waar ik werd bevangen door
de hitte. Zodra de mogelijkheid er toen was, ben ik weggelopen (of eigenlijk
gerend) om buiten in mijn blote nakie met de benen in de lucht te gaan liggen.
Maar goed, terug naar Sanquin, heb daar dus een poos in
de stoel gelegen, wat te drinken gehad in de stoel, nog wat gedronken en
gegeten in het ‘bijkomhoekje’ en richting huis. Blij dat ik thuis was, want ik
kon alleen nog maar op de bank hangen/liggen.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat het geven van bloed me
aardig tegenvalt qua nasleep. Ik kan na de donatie niet veel meer, ben de
volgende dag erg moe (nog vermoeider dan normaal) en krijg meestal ook wel een
migraine aanval daarna. En of het toeval is of niet, na de donatie heb ik ook veel
meer last van mijn schouder (word geprikt aan de kant van de verkeerde
schouder).
Via de DZP-topic op Fok kwam ik erachter dat ik eventueel
ook minder bloed zou kunnen geven, namelijk 300ml ipv 500, dus ik denk dat ik
maar met Sanquin moet gaan praten over wat de mogelijkheden zijn. Misschien is
plasma geven ook wel beter, heeft dat minder invloed op mijn gestel (waar ik
normaliter al een achterstand heb).
Ik wil heel graag iets geven, maar het moet niet ten
koste gaan van mijn eigen gezondheid.
Maar goed, vandaag een halve migraine aanval, dus het was
bankhangen en –liggen. Op Fok was aangeraden op de documentaire Oud Roze te
kijken. Die heb ik braaf opgenomen en zojuist bekeken.
Oud roze is een documentaire over de Roze Salon van
Humanitas in Rotterdam. Hier komen roze ouderen, ofwel, oudere homoseksuele
mensen, bij elkaar, vertellen elkaar verhalen en vinden steun en vriendschap
bij elkaar.
Enkele van deze mensen hebben aan Rotterdamse theaterschrijvers hun verhaal
verteld en de schrijvers hebben hier een theatervoorstelling van gemaakt: Vriendschapzulk een mateloos verlangen.
In de documentaire zie je hier stukjes uit, zie je
interviews met de hoofdpersonen uit het theaterstuk en zie je een bijeenkomst
van medewerksters van Humanitas over dit onderwerp.
I
ndrukwekkend om te zien hoe het leven van oude mensen zo
door hun geaardheid is bepaald. Tot 1973 was homoseksualiteit een psychische ziekte
die opgenomen was in het DSM
classificatiesysteem. Ofwel, vallen op je eigen geslacht was not done. En veel
ouderen hebben deze classificatie niet kunnen loslaten, dus zullen niet voor
hun seksuele geaardheid uitkomen. Of zoals de mevrouw van Humanitas zei: ze
sterven in de kist in de kast. Die
mensen zijn nog steeds bang voor reacties op hun geaardheid, zijn bang dat ze
gepest of aangevallen zullen worden.
Van de mensen die er wel voor durfden uit te komen,
hebben heel veel mensen eerst nog een dubbelleven gehad of eerst geleefd als heteroseksueel.
Triest als je er over nadenkt. En dan te bedenken dat er
nog steeds heteroseksuele mensen zijn die het nog steeds niet accepteren….
Goed, de bank roept mij weer…
Voor morgen staat het kopen van een spaarpot op het
programma, die heb ik nog steeds niet aangeschaft.
Verder nog wat
Twin Peaks de komende dagen en de documentaire Fahrenheit 9/11. En zondag weer een weekoverzicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten